Kósza köd lehel penészes reggelt,
világom letűnt, múltam elporladt;
az idő itt hagyott, gyorsan eltelt,
sötét felhő takarja a holdat;
földre terített minden keservem
bár tudom, visszanézni nem lehet,
kimerített a hiába-verseny,
nem szőttem selyemszálból terveket.
A múlt olykor forrásként felbuzog
álmot és valóságot riasztva,
csapdába ejt, mint vadat a hurok,
kínoz ami fájdalmas, mihaszna.
Éden kapuját őrzik Kérubok,
és én kívül maradtam, miatta…
6 hozzászólás
Szia Klára! 🙂
Itt most kegyetlenül padlót fogtam, és nem csak a zongorabillentyűk miatt. Ha nem tudok bőségesen írni, annak komoly oka van.
Megérintett a versed, valami kiszakadt belőlem általa. Talán egy sóhaj, de inkább valamiéle eszelős ordítás.
Éééés ha valaki tisztában van azzal, hogy elrontotta, azt is tudja, miként lehet javítani. És lehet: "soha ne mondd, hogy soha!!!"
Szeretettel: Kankalin
Szia Kankalin!
Köszönöm értő soraidat. Ez valóban egy visszafogott kiáltás, egy hangulat, amely szerencsére múló, olyan, amelynek sosem adtam meg magam.
Szeretettel: Klári
Kedves Klára!
Nagyon szép, elgondolkodtató, "kamaszkort"ringató hangulatvers.
Szeretettel
mesako
Kedves Klára!
Mély mondanivalója van ennek a versnek. Jó formát választottál, és kitűnően oldottad meg a rím kérdést. Nem érzek erőlködést benne, inkább elgondolkodtat. Olyan mérsékelten könnyed, de pont ettől olyan jó nekem. Az ilyeneket szeretem.
Üdv,
A.
Kedves Mesako!
Köszönöm az értékelésedet, örülök, hogy nálam jártál.
Szeretettel: Klári
Kedves Andrea!
Örülök, hogy mélynek tartod a verset, ugyanakkor nem látsz benne erőlködést. Ez fontos visszajelzés nekem. Köszönöm szépen!
Üdv: Klári