Vannak esték
mikor ott fekszel
magadnak rajzolt
síneken
hallgatod hogy
zakatol vágyad
születni valaki másnak
azt hiszed
csak a párhuzam
omlik önmagába
valahol végtelen távol
pontokká zárva.
Vannak reggelek
mikor vajúdsz
ébredésen
elvetélt álmaid
mint farkas fogától
marcangolt kutyák
fekszenek melletted
alvadó vérben.
És vannak nappalok
mikor ott vagyok.
3 hozzászólás
Vannak versek, melyek magukkal ragadnak. Ez is közéjük tartozik. Nagyon jó képek, bár talán 2-3 olvasás után tisztul le teljesen, pont ezért tetszik. Nem egy szokványos vers.
Igen, nekem is többször el kellett olvasnom, hogy letisztuljanak a képeid….mind a két kép nagyon nyers, egyedi, és vad. Szeretem az ilyen képeket…felzaklatóaka soraid, a végén pedig mégis megnyugtatód az olvasót…Így jó.
H.
Köszönöm, hogy itt jártatok!