Pontosan úgy kezdődött,
mint akármi más, a létezés akármelyik
pillanatában.
Kezdetben volt a pillantás,
a csók, az érzés, majd kibontakozott
a húst elégető gyönyör.
Testek kavargó tánca át
az éjszaka sötétkék szobáin,
az őrület sikolyai
a csillagok felé.
Vérörvényben forgó szemek,
jeges tőrökkel átdöfött
szívű idő.
Görcsbe rándult izmok,
beszorult levegő,
zuhanás, át a tömény felhőrétegeken.
Megkövült, egymásra tapadt szájak,
összefonódott végtagok,
egymásba meredő íriszek.
Fekete beton.
Rajta két kicsavarodott,
fel többé nem ismerhető
test, egymást átölelve.
5 hozzászólás
Annyira nagyszerű, hogy beleborzongtam. Köszönöm az élményt!
üdv, banyamacska
Remek vers! Az egyik legjobb versed! 🙂
Hát, annyira azért csak nem jó, de azért köszönöm… 🙂
Hát annyira jó, hogy alig kap levegőt az ember, főleg az
utolsó 3 sor elolvasása után.
Nagyon szép!!
Húúúú Balázs de csodálatosan leírtad a kibontakozó vágyat és a beteljesült gyönyört…remek vers lett belőle, csak gratulálni tudok:)