Beesett szemek néztek
keresztül az ablak kék,
áttetsző ködén,.
Nem volt már mit
mondaniuk a létezésnek.
Az árnyak lassan
elmerültek a fekete
homályban, a hangok
eltompultak, majd
elnémultak.
Néhány vonal még
futott a végtelen felé,
egyre halványabb
alakkal.
A retinák anélkül
égtek hamuvá,
hogy észrevették volna.
1 hozzászólás
Ez is tetszett! (ezek a valahonnan valahová néző szemek már ismerősek egy másik versedből)