Böngészés: Versek
Üvegkoporsóba zárt magány Vergődik lihegve. Agyagból gyúrt társtalan éj Mélyén zselészív dobog… Legszebb álom vál’ valóra Nyáresti szélben, ében fekete…
Megcsuklik a hang Még sem szól a száj Könny csorog végig Barázdát mosva az arc bársonyán Csak halk sóhaj felel…
1 A rímek elszaladnak, elgurul a ritmus. Lépteidet várom. Három már elmúlt. A Nap szürke takaró alá bújt, lehullt néhány…
-Egér, egér hol jártál? Tán egy macskát láttál? -Láttam bíz én, egy cirmost, de nem féltem, az már biztos! -Meghúztam…
A párás üvegen át, Nézem a tájt, a nappal oly rövidebb már. Ahogy fúj a szél, íze visszatér, Az a…
Fontoskodva beszél, egyeztet, rohan ide-oda telefonál, utazik. Előtte híre, utána nyoma. Azt mondják: híres ember ő nagy gondolkodó, pompás költő…
Nem számít, hogy ő milyen véleményt szül magában róla legyen verítéke vagy a lelke foltja nem számít a fontos az,…
Nem poéta vagyok, csak magányos sziget, mit körülfognak a végtelen nagy vizek. Olykor egy szivárvány fogja át a lelkem és…
Köd borítja a hajnali várost, tompa morajjá csitítva az utcák ébredő zaját. A parkban még alszik egy hamuszín lódenkabát -…
döngessetek csak, kérjetek! – de kapuim meg nem nyittatnak. gésa vagyok – szól a kurva, ám a gésák oly messze…