Mikor fárad a hang,
ernyednek a vágyak,
lomposan hazudnak
tegnap délutánnak.
Csapzott a levegő,
laposak a felhők,
sírtak már eleget,
tekintélyük, nem nő.
Issza a krizantém,
szűkös harmat nedvét,
nagy fejét lehajtva,
tagadja az estét.
A holtak várhatnak,
nem mennek sehová,
tegyük az élőket,
egy kicsit boldoggá.
2 hozzászólás
Kedves Edit!
Szépen megfogalmazott vers, és jó, hogy a cumizza szót lecseréltetted.
Halottak napja előtt, tényleg "Furcsa üzenet", de osztom a véleményedet.
Tegyük az élőket boldoggá.
Szinte minden nap eszembe jut, anyukám ezt mondta, apukám ezt tette, nagymamám oda ment. Akkor nekem minden nap halottak napja van?
A feleségem, minden héten kap egy csokor virágot, és megmondtam neki, hogy ha meghal akkor nem kap többet. Azt mondta: – Neki akkor már nem is kell.
Tetszett, üdvözlettel: János
János!
Nagyon kedves gesztusod feleséged felé, nemes lélekre vall. Sok- sok virágcsokrot vásároljál még, vagy szedjél a réten. 🌞
Köszönöm az olvasást és kedves szavaidat!
Szeretettel: Edit