Heidenröslein
Sah ein Knab’ ein Röslein stehn,
Röslein auf der Heiden,
war so jung und morgenschön,
lief er schnell, es nah zu sehn,
sah’s mit vielen Freuden.
Röslein, Röslein, Röslein rot,
Röslein auf der Heiden.
Knabe sprach: Ich breche dich,
Röslein auf der Heiden!
Röslein sprach: Ich steche dich,
daß du ewig denkst an mich,
und ich will’s nicht leiden.
Röslein, Röslein, Röslein rot,
Röslein auf der Heiden.
Und der wilde Knabe brach
’s Röslein auf der Heiden;
Röslein wehrte sich und stach,
half ihm doch kein Weh und Ach,
mußt’ es eben leiden.
Röslein, Röslein, Röslein rot,
Röslein auf der Heiden.
Johann Wolfgang von Goethe
Geboren 1749
Gestorben 1832
Vadrózsa
Rózsát pillant meg fiú,
rózsa nyílt a réten:
Szépsége szívébe szúrt,
mégis hozzá odafut,
s nézi örömében.
Vérvörös vadrózsa állt,
rózsa nyílt a réten.
„ Én letéplek, vég elér!“
szólt fiú a réten.
Rózsa mondja: „ Tüske ér,
fáj sokáig, foly a vér,
s nem kíméllek én, nem!“
Vérvörös vadrózsa állt,
rózsa nyílt a réten.
Ám letépte vad legény
rózsát kint a réten –
Bár a rózsa volt kemény,
– s fájt nekik! – elszállt remény,
őt a vég elérte.
Vérvörös vadrózsa állt,
s már nem nyíl a réten.
Szalki Bernáth Attila