Rainer Maria Rilke:
LANDSCHAFT
Wie zuletzt, in einem Augenblick
aufgehäuft aus Hängen, Häusern, Stücken
alter Himmel und zerbrochnen Brücken,
und von drüben her, wie vom Geschick,
von dem Sonnenuntergang getroffen,
angeschuldigt, aufgerissen, offen —
ginge dort die Ortschaft tragisch aus:
fiele nicht auf einmal in das Wunde,
drin zerfließend, aus der nächsten Stunde
jener Tropfen kühlen Blaus,
der die Nacht schon in den Abend mischt,
so daß das von ferne Angefachte
sachte, wie erlöst, erlischt.
Ruhig sind die Tore und die Bogen,
durchsichtige Wolken wogen
über blassen Häuserreihn,
die schon Dunkel in sich eingesogen;
aber plötzlich ist vom Mond ein Schein
durchgeglitten, licht, als hätte ein
Erzengel irgendwo sein Schwert gezogen.
Aus: Der neuen Gedichte anderer Teil, S. 59
Insel-Verlag, Leipzig, 1918 |
Rainer Maria Rilke:
TÁJKÉP
Mint legutóbb, csak egy villanás,
feltorlódva lankák, házak, ringnak
ég-darabkák meg a széttört hidak,
és odaátról, mint sorscsapás,
napnyugta találja haraggal,
megvádolva, feltépve, szakadtan —
vész nézne a helység végéről:
ha nem hullna hirtelen a sebbe,
széjjelfolyva – csak egy hűvös csepp e
jövő óra kékjéből,
mely éjt kever már az estébe,
hogy így a távolról jött izzást
bízvást enyhe vég érje.
Nyugodt kapuk sora, s azok boltja,
átlátszó fehők, bolyongva
sápadt házsorok felett,
a sötétet már mind bevonzotta;
de hirtelen a Hold felsejlett,
egy fénysugár átsettenkedett,
arkangyal mintha kardot rántott volna.
Forrás: Az új versek másik része, 59. old
Insel-Verlag, Leipzig, 1918
(fordította: Tauber Ferenc) |