Csendes délutánon temetőben járva,
Szemerkél az eső, talpunk alatt
Színes falevelek ropognak.
Kétodalt mellettem kisunokáim
Kezét szorongatva sétálunk,
Elhunytak sokféle
Nyughelyeit látjuk.
*
Miért van annyiféle sírhant
Minden temetőben?
*
Nyugosznak díszes sírboltban,
Szobrokkal, fényképpel, lámpákkal,
Vagy márványból épített kriptákban.
Sokan csak egyszerű kicsi sírban
Álmodnak tövises vadrózsabokor alatt.
Mondd, nagymama – unokám kérdi:
Ők ott is lakótelepen laknak?
*
Gondolatim elhunyt szeretteimnél pihennek
Fejünkre hullanak ázott falevelek.
*
Emlékezetem visszaröppen a múltba:
Mikor ők – kik itt vannak elhantolva –
Együtt jártuk utunk, kezünk összefonva.
Már csak emlékünkben élnek ők,
Kik egykoron velünk voltak:
Szülők, kik bennünket neveltek
Testvérek, kik minket szerettek.
*
Vagy ártatlan kisdedek, kiknek élete-virága
Ki sem nyílhatott hervadt bimbójába.
*
Ismerősök, jó barátok sírjánál megállunk,
Kikkel egykoron jóban-rosszban osztoztunk,
Vagy szerelmünk sírjánál – kit sohasem feledünk.
Most rájuk gondolunk csendes esőben,
Sárguló avarban sétálva,
Gyújtunk gyertyát, mécsest
Őket imáinkba zárva.
*
Szomorú szívvel emlékezve rátok,
Kik odaátról nézitek e világot.
*
Siratunk bennetek’; fáj, hogy elmentetek,
Minket gondban-bajban ittfelejtettetek.
Lelkünk bánattal csordultig telve,
Szemünk szomorú könnyel van tele.
Imánk hozzátok száll, fel az Égbe’
Ti már tudhatjátok, mi vár ránk,
Ha majd eljön a mi óránk.
*
Azt is tudjátok, ki vár mireánk
Égi mezők fényes kapujába’.
*
Jusson eszetekbe kis unokáim:
Odaát igazság van, ki idelenn
Jó volt, megkapja jutalmát.
Haláluk órája sem gazdagság szerint jár;
Azt megváltani kincsekkel nem lehet.
Ott nincs luxus-lakás gazdagnak,
Szegények-gazdagok egyformán osztoznak.
*
Úgy kapja ott mindenki a jussát,
Ahogyan élte földön mindennapját.
*
Igazságos Isten úgy osztja a kegyét
Ki jót tett itt, akit szeretet vezérelt,
És szegénynek osztott: megleli jutalmát,
De aki dölyfös volt és gonosz,
– Vezekelhet –, lelkének nem lesz nyugta.
– Meg kell szenvednie –, ne számítson
Jólétre, gondtalan túlvilágra,
És igazságos Isten irgalmára.
*
6 hozzászólás
Szia!
Temetőben járva engem is az élet nagy kérdései foglalkoztatnak. Akik egykor köztünk jártak, ettek, ittak, örültek, nevettek, mi lett velük? Szép vers, nagyon jól visszaadja ezt a merengő hangulatot.
Szeretettel: Rozália
Örülök, ha tetszett. Bizony, e hó végén sokan elzarándokolunk szeretteink emlékhelyére – a szépen virágokkal megrakott sírhantjainkhoz. Nekem mindn alkalom az emlékezés ideje. Kösz, hogy elolvastad. Kata
Azt hiszem mindenkit -ha csak egy percre is- de elgondolkodtat a halál. Szép!
Igazad van, a temető csendjében bizony az ember elgondolkodik az élet után következő időkról. Hogy mi, lesz, nem tudhatjuk igazán.
Köszönöm, hogy meglátogattál és elolvastad a versemet.
Kata
A megemlékezés sorás mennyi emlék előjön.
tetszik a formai bontása. Akár egy dialógus – külön és együtt is igen kifejező.
Köszönöm, hogy ilyen szépen értékelted a versemet.
Ödvözöllek: Kata