Mein Freund, an einem Sonntagmorgen
Mein Freund, an einem Sonntagmorgen,
Tät sich ein hübsches Rößlein borgen.
Mit frischem Hemd und frischem Mute,
In blanken Stiefeln, blankem Hute,
Die Haltung stramm und stramm die Hose,
Am Busen eine junge Rose,
So reitet er durch die Alleen,
Wie ein Adonis anzusehen.
Die Reiter machen viel Vergnügen,
Wenn sie ihr stolzes Roß bestiegen.
Nun kommt da unter sanftem Knarren
Ein milchbeladner Eselskarren.
Das Rößlein, welches sehr erschrocken,
Fängt an zu trappeln und zu bocken,
Und, hopp, das war ein Satz, ein weiter!
Dort rennt das Roß, hier liegt der Reiter,
Entfernt von seinem hohen Sitze,
Platt auf dem Bauche in der Pfütze.
Die Reiter machen viel Vergnügen,
Besonders, wenn sie drunten liegen.
Wilhelm Busch
(1832-1908)
Barátom, egy vasárnap reggel
Barátom, egy vasárnap reggel,
A lovacskát kölcsönbe vette.
Friss az inge, mosolya kedves,
A csizmája, kalapja fényes,
Feszes a nadrágja s tartása,
Kebelén friss rózsa virága,
Amint a fasoron átüget,
Mintha Adonis tűnt volna fel.
A lovasok igen vidámak,
Ha büszkén a lovukra hágnak.
De jött szelíden nyekeregve
Egy szamár húzta szekerecske.
Nagyon megrémült a lovacska,
Kopog s trappolni kezdett nyomba,
S hopp, leesőt ember sajnálja!
Ott fut (a) ló, itt fekszik lovasa,
A ló magas nyergétől távol,
Hasalt lent sajnos a tócsákon.
A lovasok jól szórakoznak,
Kiváltképp, ha talajt „csókolnak”.
Szalki Bernáth Attila