hogy semmivé sötétítelek,
már csak a sejtemlékezet szintjén
rezegsz bennem, ahogyan lopva
fogkrémet eszem, ahogyan te is
kamaszkorodban.
Játszom,
hogy nem te hagytál el,
csak a szavak, ha rólad vallanak,
s mégis lódul az akarat,
hogy néhány pillanatroncsot
a jelenvaló felszínére hozzon,
csöndradar pásztáz
múltmélyben, hínáros hajót.
A Maros partján
arany-sárga-zöld ragyogás minden,
az ártéri fák, a fű, folyó, iramló halak.
Sodródom a folyóval mozdulatlan,
a fény, a szél, a hullámok dala
minket lassan összemos.
Rántott csirkét majszolunk, és fonnyadt almát,
de érezzük a természet hatalmát, mint hangtalan
lélegzetvétel, haláltól hazug,
természetes, hogy vagy nekem,
és leszünk örökre,
s látunk derengő fénykörökre,
amint a várat körbefonják a hegyfokon.
A lépcsőn felmenet,
fekete galambtoll rejtezett.
Engem várt, érezte,
érkezem, talán sejtette is,
a zöldhasú egylejes mellé elteszem,
hogy Máriaradna örökre velem maradna.
A templomba’ magyarul mise
omlott csontból faragott homlokomra.
Aradon ért az alkonyat,
s a presszó teraszán két konyak úgy hatott,
hogy oldotta a bánatot, mert minden érkezés
távozást ígér, s a fájdalom fája
egyszer égig ér, habár gyönyörmagot
vetettünk, – így bosszulja meg magát
minden tettünk.
A határ felé, százötvennel az S kanyarokban,
becsukott szemmel halni akartam.
Az autó dorombolva falta fel az éjszakát,
a határt Battonyánál léptük át,
és hajnalra ránk hajolt az álom nyugalma,
félelem nélkül öleltelek,
ahol voltam már ezerszer egy veled.
Felejtésföldbe temetlek,
jeltelen sírba, jó halott legyél,
gyászomat bíztasd könnytelen,
könnyű közönyre.
11 hozzászólás
Kifogásaim (sodródoM, érkezeM,) eltörpülnek, elvesznek az elismerésem „hullámverésében”.
„ Máriaradna örökre velem maradna.” Briliáns!
Gratulálok. a.
Kedves Antonius:)
Azt hiszem, ezt hívják makacs, rossz beidegződésnek!!!
A múltkor rögvest javitottam, mikor felhívtad rá figyelmemet, most is megtenném, de fogalmam sincs, hogyan szerkeszthető utólag. Vagy már sehogy??
És köszönöm a hszedet, csak most szenvedek erősen:)
Nkati
Kedves Nagykati!
Éreztem, hogy jössz te még érzéseket bizsergető jó írásokkal, ez is az a javából.
Fájdalmas az amikor már tudatunkban dohog a figyelmeztetés…" minden érkezés távozást ígér… " és be is fejezzük magunkban és kint a fizikai síkon is azt ami tovább lépésre késztet.
Köszönöm az élményt, amit olvasva végig jártam veled.
Szeretettel, Inda.
Kedves, Nagykati!
Úgy tudod javítani, hogy az olvasottság után a piros MO ra(moderál) kattintasz és újra megjelenik a vers és ott ,akkor javíthatsz, csak a bökkenő az, hogy megint az ellenőrzésre egy napot kell várni, , tedd meg, megéri.
Üdv. Inda.
El nem tudtam képzelni, mit jelenthet az a "Mód" 🙂
Figyelmeztetés az én tudatomban, sajnos, "menet közben" ritkán szokott dohogni, csak utólag, de akkor már "rezge megbánásnak" hívják!
"Esemény" alatt előérzeteim vannak macskás üzemmódban…
Már annyi mindent köszönhetnék, hogy inkább nem is részletezem, Nkati
Kedves Kati!
Gratulálok írásodhoz ! Nincs lapodon megjelölve hol élsz? Viszont sejtem …Hát igen s talán e miatt is dupla elismerésem!:-)
Szeretettel:Selanne
Drága Selanne:), ezt most nagyon nem értem! Köszönöm a duplázást, de ez hogyan van összefüggésben a hellyel, ahol élek?
Amúgy Békésben, de azt nem mondanám, hogy ""békésen" 🙂
Köszönöm, hogy nálam jártál!
Akkor értjük is egymást:-)
Szép további alkotást kívánok szeretettel:Selanne
törekszünk rá, és ez a Szép!:)
Szia, Nkati
Kedves Kati!
Ez a versed is nagyon tetszett.
Remekül bánsz a szavakkal, nagyszerű képeket használsz.
Igazán tetszett.
Üdv: József
Drága Szhemi,
gyakrabban a szavak bánnak (el) énvelem:), a látszat csalóka.
Az jó, mikor zenéből tudnak átváltozni (mint ennél), de vannak komiszabb esetek.
Köszönöm a biztatást,
Nkati