Fehér felhőprémmel dúsan szegett
Bíborvörös palástba bújt a nap
S a ködsubás hegyeknek messze ormán
Most haldokolva, rőt sugárözönnel
Véresre festi a fehér havat.
A hegytetőn most elmerengve állok.
Szemem pihen a messze láthatáron…
És mint az éj tűnő napsugárnak
Ezer csillaggal kivert kupoláját,
A lelkemet az álmoknak kitárom.
Csuka Zoltán – 1901
Sonnenuntergang auf dem Berggipfel
Im weisse Wolkenpelz üppig gesäumten
roten Mantel hat sich die Sonne versteckt,
und in Nebelschafpelz eingehüllter Berggipfel
langsam sterbend mit roten Strahlfluten
wird jetzt der weisse Schnee, blutrot gefärbt.
Grübelnd stehe ich jetzt auf der Bergspitze.
Das Auge ruht sich aus an fernen Räumen,
und wie die Nacht den schienenden Sonnenstrahl
mit tausender von Sternen glänzender Kuppel,
öffne ich meine Seele für die ewigen Träume.
Fordította Mucsi Antal