Régóta barangol, s most megáll:
kenyérmorzsámra rátalál.
Nézem: ily örömet elbír-e?
Elviszi-e hát télire?
Mint sokszor én is, birokra kel,
s tán meg is szakad majd, hogyha kell.
Lám, megfeszül, gürcöl tíz helyett,
s csak én látom: épphogy kecmereg.
Egy perce? Időtlen küszködik,
rajta is veríték gyöngyözik.
Hallom is, mint liheg, fuldokol,
s messzi, messzi a hangyaboly.
Csupa szándék, erő, értelem,
s elrejti a kerti végtelen.
Egy morzsa…Más észre sem veszi.
Egész kenyérdomb őneki!
Nem nézhetem már. Mint szép kegyet –
elé egy egész héjt vetek.
…Mint kire a nagy ég ráborul,
most szenved óhatatlanul:
“Ezért küszködtem, hát ezért?”
S cipőmbe veri csöpp fejét…
Fehér Ferenc
Die Ameise
Schon lang geschlendert, jetzt bleibt es stehen:
Mein Brösel hat es jetzt gesehen.
Schaue: wie mit der Freude fertig wird?
`d, ob für den Winter, nimmt er mit?
Wie oft ich auch fängt er an zu ringen,
fast zerreisst sich, es muss gelingen.
Sieh, spannt die Muskeln, abrackert wie zehn,
nur ich sehe, jetzt schlägt es dreizehn.
Seit Minuten sich zeitlos schindet,
auf sein Körper Schwitztropfen bildet.
Auch höre, wie röchelt und atmet fest,
weit, weit weg ist das Ameisennest.
Lauter Vorsatz Stärke und Verständnis,
in unendlichen Garten versteckt sich.
Eins Brösel von andern nicht mal bemerkt,
für ihn ist ein ganzes Brot Hügel.
Kann nicht schauen. Wie der schönen Gnade –
ihm eins Brotrinde gerührt habe.
So wie der, den der Himmel voll bedeckt,
und unweigerlich im Leiden steckt:
„Darum kämpfte ich, nur darum?“
und schlägt den Kopf auf meinen Schuh …
Fordította Mucsi Antal