Megint Petőfi
***
Berlini Bábel zsivajába
Besüvöltött a hangod.
Hallgattunk, mint vasárnap reggel
Pusztában a zengő harangot.
***
Ging – galang… ma hívó szavadra
Virágosan templomba jöttünk.
Nagy lobbanások örök magyarja
Égő szemmel, némán köszöntünk.
***
És egy percre remegő csendben
Messzi pusztává tágult a város.
Földerengett bohón a multból
Szülői ház, rét, lomb, akácos…
***
Zúgva sikolt az “Egy gondolat…”
Csaták füstje, bibor véreső,
Szárnyaszegett száz magyar álom,
Könnybe, búba, gyásztóba vesző.
***
A kalapált német lelkeken
Átsuhant a tarka délibáb,
S vágtattak a képzelet rónán
Aranyszőrű táltos paripák.
***
Idegenek hullattak eléd
Sok kései piros virágot.
Hazátlanok kincsét adom én:
A dacos, szép szomoruságot.
***
Ölvedi László: 1903 – 1931
***
Petőfi ermahnt
***
Zum Radau von Babel in Berlin,
deine Stimme hat reingeschallt.
Waren still wie am Sonntagmorgen,
wie läuten die Glocken in Wildnis.
***
Ging – galang … wie rufende Worte,
mit Blumen, kamen wir in Kirche.
Ewiger Ungar des grossen Flimmerns,
mit Tränen vollen Augen in Stille.
***
Minuten lang bebender Stille,
zu ferne Einöde wurde der Raum.
Verspielt aufhellte aus der Tiefe
Elternhaus, Wiese, Akazie, Laub, …
***
„Ein Gedanke …”, schreit schwirrend auf
Rauch der Schlachten, Purpur, Blutregen,
hundert zerbrochene Ungarn, Träume,
Tränen wurden zu Trauerseen.
***
Auf gehämmerten deutschen Seelen
bunte Luftspiegelung glitt hierbei
‘d galoppierten an der Vorstellungskraft
Goldhaarige Rosse vorbei.
***
Fremde warfen vor dir am Boden,
viele rote Blumen des Mitleids.
Ich bot der Schatz der Heimatlosen:
Die trotzige, schöne Traurigkeit.
***
Fordította: Mucsi Antal-Tóni