Halott álmok a jövöbe temetve,
Koporsójuk rég elunt remény.
Utolsót vergődő vágyak sikolya,
Itt ragadtak a létezés peremén.
A képzelet: hamis foncsorú tükör,
Nem mutat képet, csak magával ragad.
Karmait mélyen beléd eresztve visz,
Míg a valóság tőle el nem szakaszt.
És életed sírhantja felett állva,
Míg szörnyű hatalom tépi lelked szét,
Rég elveszett kérdés izzik tudatodban :
Miért nem kerested soha atyáid istenét?
6 hozzászólás
Mennyi minden belefér egy pillanatba…utolsó? Lehet, ilyen az is. Nekem tetszik ez a vers, a harmadik, negyedik sor különösen megfogott.
Szia!
Szép ez a vers. Az ember a halálos ágyán bizonyára felteszi a kérdést, mit mulasztott el, s akkor rá kell jönnie, hogy Isten kiamaradt az életéből.
Gratulálok: Colhicum
És most egy egészen más “Te”. Legalábbis az eddig általam olvasott két versed után, egy egészen más emberke jött le. Nagyon tetszik.
Nagyon szép, bár – utolsó – de a PILLANAT varázsa itt is ott van, s megbújik benne a nagy kérdés! Gratulálok jó vers nagyon!:)
Tetszik nagyon.
Örülök, hogy nálad jártam.
Szia Old! 🙂
Miért is nem kerested? Biztos megvolt az okod rá, mert semmi nem történik véletlenül.
Remélem, a négy eltelt év alatt meglelted! 🙂
Az elmúlást nem szeretem, minek is gondolkodjon az ember ezen, amíg él?
A vers tetszett, különösen a "hamis foncsorú tükör", mert azzal naponta találkozom.
Üdvözöllek 2006-2007-es versed hozzászólójaként! 🙂
Szeretettel: Kankalin